Μήδεια
Medea

Η ταινία ΜΗΔΕΙΑ (Medea) προβλήθηκε το 1969, σε σκηνοθεσία του Pier Paolo Pasolini αποτελεί μια μοναδική διασκευή του αρχαίου ελληνικού δράματος Μήδεια του Ευριπίδη, που συνδυάζει τον μύθο με έναν βαθιά φιλοσοφικό και πολιτισμικό προβληματισμό. Στην εκδοχή του Παζολίνι, η ιστορία της Μήδειας, την οποία ενσαρκώνει η εμβληματική Μαρία Κάλλας, εντάσσεται σε ένα μυθολογικό περιβάλλον που αναμειγνύει αρχαϊκές τελετουργίες με τον ρεαλισμό, και εξερευνά την πολιτιστική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον αρχέγονο και τον ορθολογικό.

Η ταινία αφηγείται την τραγική ιστορία της Μήδειας, μιας πανίσχυρης μάγισσας και κόρης του βασιλιά της Κολχίδας, που βοηθά τον Ιάσονα, τον αρχηγό των Αργοναυτών, να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας. Ερωτευμένη μαζί του, η Μήδεια προδίδει την πατρίδα της και τον ακολουθεί στην Ελλάδα. Ωστόσο, εκεί, ο Ιάσονας, απορροφημένος από τις φιλοδοξίες του για κοινωνική ανέλιξη και εξουσία, αποφασίζει να την εγκαταλείψει για να παντρευτεί τη Γλαύκη, κόρη του βασιλιά Κρέοντα.

Η προδοσία αυτή οδηγεί τη Μήδεια σε μια απελπισμένη κατάσταση, μεταμορφώνοντας την αγάπη της σε αδυσώπητο μίσος. Η εκδίκησή της κορυφώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν αποφασίζει να σκοτώσει τα παιδιά της για να καταστρέψει την κληρονομιά του Ιάσονα και να τον τιμωρήσει για την προδοσία του. Η πράξη αυτή δεν είναι απλώς μια απεικόνιση του πόνου και της εκδίκησης, αλλά και μια έκφραση της απόλυτης δύναμης και του ελέγχου της Μήδειας πάνω στη μοίρα της και του Ιάσονα.

Ο Παζολίνι, με την ιδιοφυή σκηνοθετική του ματιά, εμβαθύνει στη σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων: του μαγικού και αρχαϊκού κόσμου της Μήδειας, όπου οι θεοί και οι τελετουργίες καθορίζουν την πραγματικότητα, και του ορθολογικού και υλιστικού κόσμου που εκπροσωπεί ο Ιάσονας. Ο σκηνοθέτης δεν περιορίζεται μόνο στην αφήγηση του προσωπικού δράματος της προδοσίας και της εκδίκησης, αλλά διερευνά την ευρύτερη πολιτιστική σύγκρουση μεταξύ αυτών των διαφορετικών κοσμοθεωριών.

Η ταινία “Μήδεια” του Pasolini αποτελεί μια πολυεπίπεδη ταινία, που εστιάζει στη βαθύτερη φιλοσοφική διάσταση της σύγκρουσης μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου κόσμου. Οι αρχαίες τελετουργίες, που άλλοτε συνδέουν τους ανθρώπους με το υπερφυσικό και το μυστήριο, φαίνονται να ξεθωριάζουν μπροστά στη λογική και τον υλισμό της σύγχρονης σκέψης.

Η ταινία αναδεικνύει την αποξένωση που φέρνει αυτή η αλλαγή, καθιστώντας τη μια φιλοσοφική και πολιτισμική αφήγηση που επανεξετάζει τη φύση της προδοσίας, της αγάπης, αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.