Έργα και ημέρες μιας παρέας σαραντάρηδων εκπροσώπων της γενιάς του ’50, που συναντιούνται ξανά ύστερα από χρόνια. Περιθωριακοί πάντα, μετέωροι και σημαδεμένοι από θανάτους αγαπημένων προσώπων, ασυμβίβαστοι όμως, προσπαθούν μάταια να ξαναστήσουν την παλιά συμμορία της εφηβείας τους. Η επανάσταση όμως χάθηκε.
“Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα” του Νίκου Νικολαΐδη
Πέντε φίλοι – σαραντάρηδες σήμερα – εκπρόσωποι της γενιάς του ’50, ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνια σιωπής.
Ο ένας έρχεται από φυλακή, όπου μπαινοβγαίνει χρόνια, ο άλλος από μια σειρά τυφλών φόνων, ο τρίτος αφήνοντας πίσω του γυναίκα και παιδιά, ο άλλος από την περιπλάνηση και η τελευταία, το κορίτσι της παρέας, σκαστή απ’ το τρελοκομείο όπου χρόνια κρύβεται.
Μετέωροι όλοι, τυραννισμένοι από άγονους έρωτες, σημαδεμένοι απ’ το θάνατο αγαπημένων συνομηλίκων, προδομένοι από την πολιτική των καιρών τους, προσπαθούν – μάταια όμως – να ξαναστήσουν την παλιά συμμορία της εφηβείας τους. Η επανάσταση χάθηκε. Ο καθένας θα τραβήξει τώρα για το δικό του θάνατο, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της γενιάς του.
Η ταινία που ανοίγει την Τριλογία Νικολαΐδη
Η ταινία “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα” είναι ένα πολιτικό φιλμ που δημοσιεύθηκε το 1979 και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Αρχικά, υπήρχε ακόμη και η απειλή απαγόρευσης της πρεμιέρας, αλλά χάρη στην αποφασιστική παρέμβαση του σκηνοθέτη, κατάφερε τελικά να παρουσιαστεί στο κοινό. Η πρώτη ταινία του Νίκου Νικολαΐδη είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του “Τα Χρόνια της Χολέρας”. Μετά το “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα” ακολούθησε η “Γλυκιά Συμμορία” (1983) και το “Ο Χαμένος τα παίρνει όλα” (2002). Η ταινία διακρίνεται για τον αβανγκαρντιστικό και πειραματικό της ύφος, που συνδυάζει στοιχεία του σουρεαλισμού και του φιλμ νουάρ.