Αρκάντια
Arcadia

Στην ταινία «Arcadia» του Γιώργου Ζώη, το ψύχος του χειμώνα συναντά τη θερμότητα της μνήμης. Ένα μήνυμα για τον θάνατο ενός άνδρα φέρνει τη νευρολόγο Κατερίνα και τον πρώην γιατρό Γιάννη σε έναν εγκαταλελειμμένο παραθαλάσσιο οικισμό. Εκεί, ανάμεσα σε άδεια ξενοδοχεία και μια παράξενη σιωπή, καλούνται να αναγνωρίσουν το θύμα ενός δυστυχήματος. Όμως αυτό που ξεκινά ως μια τυπική υποχρέωση μετατρέπεται σε μια βαθιά, σχεδόν μεταφυσική πορεία μέσα από την ενοχή, την απώλεια και ό,τι απομένει ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.

Ο τόπος — η Αρκαδία — μοιάζει παγωμένος στον χρόνο. Ξεθωριασμένες επιγραφές, άδειες μπαρ, κύματα που σπάνε πάνω στο τσιμέντο. Μέσα σε αυτό το φάντασμα τοπίου, η πραγματικότητα και το όνειρο αρχίζουν να μπλέκονται. Η Κατερίνα συναντά ανθρώπους που ίσως υπάρχουν μόνο στη μνήμη της. Ο Γιάννης φαίνεται να γνωρίζει περισσότερα για τον νεκρό απ’ όσα παραδέχεται. Σιγά σιγά, το δυστύχημα γίνεται μεταφορά για ό,τι έχει ραγίσει – και δεν μπορεί πια να επουλωθεί.

Ο Ζώης, γνωστός για τη μινιμαλιστική και μαθηματικά ακριβή κινηματογραφική του γραφή, σκηνοθετεί το «Arcadia» με υπνωτιστική αργότητα. Κάθε πλάνο κουβαλά νόημα, κάθε ήχος αφήνει ηχώ. Η κάμερα παρακολουθεί από απόσταση, σαν να προσπαθεί να αποκαλύψει το αόρατο – τις ρωγμές του χρόνου, τη σιωπή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε συνδέονταν βαθιά.

Περισσότερο από ένα μυστήριο, το «Arcadia» είναι μια ταινία για την αδυναμία να αφήσουμε πίσω το παρελθόν· για τη λαχτάρα να βρούμε μέσα στον θάνατο μια μορφή καθαρής αλήθειας. Είναι ταυτόχρονα ιστορία αγάπης, πένθους και ονείρου — ένα κινηματογραφικό ταξίδι στο θολό όριο ανάμεσα στο τέλος και στη λύτρωση.