Σε ένα μικρό χωριό κάπου στη βόρεια Ελλάδα, ο ήλιος καίει τα πάντα – το χώμα, το σώμα, ακόμη και τη συνείδηση. Το «Κρέας» (Meat), η νέα ταινία του Δημήτρη Νάκου, είναι ένα σκληρό και ιδρωμένο φιλμ, που κινείται ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και την αρχαία τραγωδία.
Ο Τάκης, ο χασάπης του χωριού, ετοιμάζεται για τα εγκαίνια του καινούργιου του μαγαζιού. Θέλει όλα να είναι τέλεια, να ξορκίσει τα λάθη του παρελθόντος. Όμως, την παραμονή, συμβαίνει το αδιανόητο: ο γιος του, ο Παύλος, σκοτώνει τον γείτονα – από θυμό, περηφάνια ή μια αρχέγονη παρόρμηση που δεν μπορεί να ελέγξει. Ο μόνος μάρτυρας είναι ο Χρήστος, ένα αλβανόπουλο που ο Τάκης είχε μεγαλώσει σαν παιδί του. Τώρα ο πατέρας βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους: το αίμα και την αλήθεια, την οικογένεια και τη δικαιοσύνη.
Ο Νάκος αφηγείται αυτή την ιστορία με την ένταση μιας κοφτερής λεπίδας και τη σιωπή ενός παλιού μύθου. Κάθε βλέμμα, κάθε παύση, κάθε ανάσα μυρίζει ιδρώτα, σίδερο και σιωπή. Η κάμερα μένει κοντά στα πρόσωπα, η ζέστη τρεμοπαίζει στον αέρα, και το χωριό μετατρέπεται σε σκηνή ενός ηθικού μονομαχίας. Το κρέας στο χασάπικο κρέμεται σαν σύμβολο της θυσίας που όλοι ξέρουν ότι πλησιάζει.
Το «Κρέας» δεν είναι κοινωνικό δράμα με μηνύματα· είναι ένα κινηματογραφικό πορτρέτο σωμάτων και ενοχών. Το πατριαρχικό σύστημα δεν εξηγείται – αποκαλύπτεται, μέσα σε κάθε βλέμμα, κάθε τόνο, κάθε απόφαση. Μια ιστορία για τη βία που κληρονομείται, για την εξουσία, και για το αν η οικογένεια είναι καταφύγιο ή κατάρα.
Με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Δημήτρης Νάκος υπογράφει ένα φιλμ ωμό, αισθησιακό και γεμάτο θυμό και τρυφερότητα. Μια ταινία που δεν την παρακολουθείς απλώς – τη νιώθεις: μυρίζει, καίει και χτυπά κατευθείαν στο ηθικό νεύρο της Ελλάδας του σήμερα.
