Ο Νόμος του Μέρφυ
Murphy’s Law

Η ταινία «Ο Νόμος του Μέρφυ» (Murphy’s Law), σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή (Ελλάδα, 2024), αφηγείται την ιστορία της Μαρίας Αλίκης, μιας ηθοποιού της οποίας η καριέρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα – ή ίσως και μετά τον θάνατό της – η Μαρία βρίσκεται σε έναν αλλόκοτο ενδιάμεσο κόσμο, όπου είναι καταδικασμένη να ζήσει όλες εκείνες τις ζωές και να παίξει όλους τους ρόλους που θα μπορούσε να έχει αν είχε πάρει άλλες αποφάσεις.

Η Μαρία Αλίκη περιπλανιέται σε αυτή την ονειρική — ή εφιαλτική — πραγματικότητα, όπου το παρελθόν, το παρόν και οι πιθανές εκδοχές του μέλλοντος μπλέκονται μεταξύ τους. Τα όρια ανάμεσα στην υποκριτική και τη ζωή, στον έλεγχο και την τύχη, αρχίζουν να διαλύονται. Ποιος ορίζει τελικά τον ρόλο; Η ίδια; Η ζωή; Ή το ίδιο το σινεμά; Καθώς προχωρά σε αυτό το πολύσημο ταξίδι, καλείται να αναρωτηθεί: ποια είμαι στ’ αλήθεια; ποιον ρόλο θέλω να υποδυθώ; και – κυρίως – θέλω πραγματικά να επιστρέψω στην «πραγματική» ζωή;

Η ταινία είναι ταυτόχρονα ένας ερωτικός φόρος τιμής στο σινεμά και στη δύναμη της φαντασίας. Ο Φραντζής συνδυάζει στοιχεία κωμωδίας, δράματος και υπαρξιακού τρόμου, χρησιμοποιώντας κινηματογραφικά εργαλεία του σουρεαλισμού: χρονικά άλματα, σκηνές με διπλές αναγνώσεις, πρόσωπα που παρακολουθούν ή σκηνοθετούν τον εαυτό τους. Η κάμερα ακολουθεί τη Μαρία μέσα από χώρους γνώριμους και ταυτόχρονα ξένους — σκηνικά που θυμίζουν θέατρο και όνειρο μαζί, όπου η ψευδαίσθηση και η πραγματικότητα γλιστρούν η μία μέσα στην άλλη.

Στο πρόσωπο της Μαρίας Αλίκης συμπυκνώνονται θέματα όπως η αποτυχία, η ανάγκη αυτοδημιουργίας, ο φόβος της ανεπάρκειας και η επιθυμία για επανεκκίνηση. Το ατύχημα δεν αποτελεί μόνο μια σωματική τομή, αλλά και μια ψυχική αποκάλυψη: τη στιγμή που η ζωή φαίνεται να τελειώνει, αρχίζει μια νέα πραγματικότητα.
Η ταινία θέτει έτσι ένα θεμελιώδες ερώτημα: μήπως η ίδια η ζωή είναι ένα θέατρο; Και αν ναι, μπορούμε άραγε να ξαναγράψουμε τον ρόλο μας;

Με τον συνδυασμό στοχασμού και κινηματογραφικής τόλμης, ανάμεσα στην κωμωδία και το υπαρξιακό ρίσκο, ο «Νόμος του Μέρφυ» ενσαρκώνει το πνεύμα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου — ενός σινεμά που τολμά να πειραματιστεί με τη φόρμα, να αμφισβητήσει την αφήγηση και να μετατρέψει το ίδιο το μέσο σε ερώτημα.