«Our Wildest Days» (πρωτότυπος τίτλος Οι Άγριες Μέρες Μας) είναι το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Έλληνα σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτου και αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Χλόης, που εγκαταλείπει την προσεκτικά προστατευμένη αλλά ασφυκτική οικογενειακή της ζωή. Αναζητώντας έναν σκοπό πέρα από τις κοινωνικές συμβάσεις και την αίσθηση αδυναμίας, ενώνεται με μια ομάδα νέων που ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα.

Ο στόχος τους είναι τόσο ιδεαλιστικός όσο και ασαφής: θέλουν να πολεμήσουν τη φτώχεια — όχι μέσα από πολιτικά προγράμματα ή θεσμούς, αλλά με πράξεις, με κοινότητα, με την άρνηση να υποκύψουν στον κυνισμό του κόσμου. Η ομάδα κινείται με ένα παλιό τροχόσπιτο, διασχίζοντας τη χώρα. Στήνουν πρόχειρα στρατόπεδα σε ερημωμένες περιοχές, βοηθούν όπου μπορούν και ζουν «ανάμεσα» — ανάμεσα στη διαμαρτυρία και την ποίηση, στην επιβίωση και στα όνειρα.

Καθώς το ταξίδι προχωρά, τα όρια ανάμεσα στην επανάσταση και την καταφυγή αρχίζουν να θολώνουν. Η Χλόη βρίσκεται βυθισμένη σε φιλίες, πειρασμούς και απογοητεύσεις. Οι νέοι αυτοί ζουν σαν να μπορούν με τη μεταξύ τους αλληλεγγύη να αλλάξουν τον κόσμο· μα ο ιδεαλισμός τους συγκρούεται ξανά και ξανά με την πραγματικότητα — την πείνα, την κούραση, τη ζήλια και τα σημάδια μιας κοινωνίας που τους κοιτά αφ’ υψηλού.

Ο Κεκάτος σκηνοθετεί την ιστορία με έναν συνδυασμό ντοκιμαντερίστικης αμεσότητας και ονειρικής εικονοποιίας. Η κάμερα μένει κοντά στους χαρακτήρες, τους ακολουθεί μέσα από σκονισμένους δρόμους, εγκαταλειμμένες παραλίες και ξεθωριασμένες γειτονιές. Το φως και η σκιά μετατρέπονται σε συναισθηματικές καταστάσεις — ο καυτός ήλιος πάνω στην άσφαλτο αντανακλά την εξάντληση της νεότητας, ενώ οι νυχτερινές σκηνές, φωτισμένες με ζεστές αποχρώσεις, υποδηλώνουν μια εύθραυστη αίσθηση ασφάλειας.

Το «Our Wildest Days» δεν είναι ένα κλασικό κοινωνικό δράμα, αλλά ένα κινηματογραφικό ποίημα για την τρυφερότητα ως μορφή αντίστασης. Η ταινία αναρωτιέται αν η ενσυναίσθηση, η επαφή και η αμοιβαία φροντίδα μπορεί να είναι πιο ριζοσπαστικές από κάθε πολιτικό σύνθημα.

Η διαδρομή της Χλόης είναι μια μύηση στη ζωή, αλλά και μια ήσυχη αντιπαράθεση με μια κοινωνία που συγχέει τη σκληρότητα με τη δύναμη. Το ταξίδι της μέσα στην Ελλάδα γίνεται ένας εσωτερικός χάρτης ενός τόπου που αλλάζει — και μια τρυφερή, ανυπότακτη δήλωση πως η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία, αλλά ίσως η τελευταία μορφή επανάστασης.